Wandelingetjes in Schotland

In de herfstvakantie gingen Cameron, mijn 9-jarige zoontje, en ik naar Schotland. Voor hem was het de eerste keer. De oversteek met de nachtboot van DFDS Seaways van IJmuiden naar Newcastle ging voorspoedig en na aankomst reden we in vijf en een half uur naar de Glen Nevis Youth Hostel bij Fort William. Onderweg hadden we constant regen of heel veel regen. Het zag er niet hoopvol uit maar nadat wij ingecheckt hadden bij de YH, onze bedden hadden opgemaakt en ons hadden omgekleed bleek het buiten droog geworden te zijn. Een kort ritje bracht ons naar de parkeerplaats aan het eind van de weg in Glen Nevis. Vandaar liepen we naar de Gorge, een smal ravijn met grote rotsblokken waar het riviertje de Nevis zich doorheen perst.

Cameron liep voorop zodat ik kon zien wat hij deed maar ikhoefde mij geen zorgen te maken. Hij liep als een berggeit over het rotsige pad als het de normaalste zaak van de wereld was.
Eenmaal door de Gorge kwamen we op een vlak stuk met Steal Falls op de achtergrong. Deze waterval figureerde in de films van Harry Potter. De bergen van de Mamores, de Grey Corries en Ben Nevis, de hoogste van de UK, rijzen hoog op om ons heen. Een prachtig decor om kennis te maken met de Schotse Highlands. Na 2 uur kwamen we tijdens de invallende duisternis weer terug in de YH.

De volgende dag reden we naar Glencoe. Ik had daar afgesproken met Jimmy Crawford, een Schotse bergwandelvriend, om samen met ons Coire Gabhail, de verborgen vallei, te bezoeken. Jimmy was verlaat dus gingen Cameron en ik op weg vanaf de parkeerplaats die bij touristen populair is vanwege het uitzicht op de Three Sisters of Glencoe. Bij laaghangende bewolking kan de sfeer in deze vallei zeer intimiderend zijn.
Er stond een koude, stevige wind maar het was tenminste droog. We daalden af om in de kloof via een houten loopbrug de snelstromende rivier over te steken. Aan de andere kant ging het pad weer omhoog richting Coire Gabhail. De crux van deze tocht zat hem in de oversteek van de stroom die uit Coire Gabhail komt. Schotse beekjes kunnen bij regenval zeer snel stijgen en onmogelijk blijken om over te steken. "The river is in spate" zeggen ze dan.
Dit keer was de waterstand erg laag, te weinig regen en geen smeltend sneeuw zoals in het voorjaar. Coire Gabhail's grote geheim is de vlakte die gevormd wordt door zand en puin dat, aangevoerd vanaf de berghellingen, door een natuurlijke drempel tegengehouden wordt. De McDonalds of Glencoe verborgen hier hun (gestolen) vee voor de engelsen en concurrerende clans. Achter een groot rotsblok gingen we lunchen en 15 minuten later kwam Jimmy met hond aangelopen. Gezamenlijk gingen we verder Coire Gabhail in om de drie watervallen aan het eind van de vallei te bekijken.

Door gebrek aan water was er echter nauwelijks sprake van watervallen. Op 620 meter hoogte rustten we wat uit voor de terugtocht te aanvaarden. Cameron was weer de snelste en kwam regelmatig teruglopen om te kijken waar wij bleven.

Beneden namen wij afscheid van Jimmy. Het was voor mij de derde keer dat ik in Coire Gabhail was maar ik blijf genieten van dit heerlijke, ruige landschap.

Op de derde dag verlieten we Glen Nevis YH en reden we naar Glen Lochay bij Killin. In Glen Lochay zijn een aantal Monroes (= Schotse bergen boven de 914m) en Cameron is vernoemd naar 1 van deze Monroes, namelijk 'Creag Mhor' wat Grote Rots betekend.

De weg in de vallei is eenbaans en doodlopend en de paar tegenliggers die we tegen kwamen konden we ternauwernood passeren. Waar de weg priveterrein wordt moesten we verder lopen en uiteindelijk kwamen we na 5 km aan de voet van Creag Mohr. Een beklimming is nog teveel van het goede voor Cameron dus genoten we gewoon van het uitzicht en de rust in de vallei. De zware bewolking was dreigend maar we hielden het de hele dag wederom droog.

Om wat tijd te winnen voor onze terugtocht naar Newcastle de volgende dag reden we in zuidelijke richting langs Loch Lomond om in de Loch Lomond YH te overnachten. Dit is oorspronkelijk een groot landhuis met een kasteel-achtige indruk en zeer populair als jeugdherberg vanwege haar ligging bij Loch Lomond en de nabijheid van Glasgow. Nu was het buiten het seizoen en vrij rustig met wat Schotten, Amerikanen, Duitsers, Italianen en Australiers.

Op donderdag gingen we naar het zuiden, richting Newcastle. De zon ging zowaar schijnen.

In Engeland, 25 km oostelijk van Brampton, brachten we nog een bezoekje aan Housesteads, het Romeinse fort Vercovicium. Dit fort is gebouwd in het jaar 124 als onderdeel van Hadrian's Wall om de invallende barbaren uit het noorden tegen te houden.

We hebben nog een stukje van Hadrian's Wall Path gelopen maar na een uurtje hielden wij het wel voor gezien. Northumberland heeft niet het landschap waarvan ik in vervoering raak. niet veel later arriveerden we in Newcastle, ruim op tijd voor de boot terug.

We hebben genoten van een korte vakantie die heel lang leek.