Zoals gewoonlijk betekende de start van de zomervakantie ook de start van het slechte weer. Ik had drie weken vakantie en zou met de jongens twee dagen backpacken. Hun eerste backpack-ervaring dus het zou in ieder geval droog moeten zijn.
Het laatste weekend was het dan zover. Mijn vrouw zette ons af bij de rand van de Bussummerheide. Ons doel : camping De Zeven Linden in de Vuursche bossen. We volgden de 'Doodweg', een eeuwenoud pad dat naar het Sint Janskerkhof bij Laren leidt. Via deze weg werden vroeger de overledenen in hun kist op sterke mannenschouders naar het kerkhof gedragen om in droge zandgrond begraven te worden. Met een aangename temperatuur en een windje in de rug ging het lopen vlot. Al gauw passeerden wij het kerkhof en vervolgden wij onze weg via de Oude Postweg. Bovenaan het dal van theehuis 't Bluk namen wij onze eerste rustpauze. De jongens zitten vol energie en kunnen niet stilzitten. Papa rust wel uit en probeert wijze lessen te geven over "energie sparen" en "hoe ver wenog moeten". Ik hoop dat ze het zich herinneren als ze later groot zijn en zelf tochten gaan maken. Ook de Oude Postweg is een kaarsrecht pad en loopt door heide en langs bos. Na de stuifzanden en het Laarder Wasmeer gepasseerd te zijn gingen we zuidwestelijk richting Anna's Hoeve. daar gingen wij onder de lawaaige A27 door. Na een kort stukje Albert Schweizerweg (zand- en fietspad) staken wij de spoorbaan Hilversum-Amersfoort over en betraden wij de schitterende bossen van de Hoge Vuursche. Dit bos van Staatsbosbeheer was vroeger echt een produktiebos maar tegenwoordig probeert men meer variatie aan te brengen. De oude beukenlanen zijn in ieder geval nog steeds een genot om te wandelen.
Vorige week ontdekten we nog een dode das in een greppel langs een van die beukenlanen. Ik had een briefje met aanwijzingen bij Staatsbosbeheer in de brievenbus gedaan en de dode das bleek nu verwijderd te zijn. We konden de afdruk van zijn lichaam nog zien in de bladeren.Er restte ons nu slechts een kleine wandeling naar camping De Zeven Linden en daar aangekomen zetten wij de twee tenten op. Papa's Hilleberg Akto en de jongens in een goedkoop koepeltje. Zij hadden met z'n tweeen in ieder geval meer ruimte. De jongens hebben nog op de camping en in het bos gespeeld en zo rond negen uur doken wij de slaapzak in. Niet dat de jongens gingen slapen hoor. Veels te spannend allemaal. Kletsen en stoeien oke maar slapen ho maar.
De volgende dag waren ze dan ook wat later wakker dan papa. De oudste had niet zo'n zin meer om te lopen dus belden wij naar huis. Katinka zou de hond bij de Hoge Vuursche uit gaan laten en daarna kon Gillean mee naar huis. Cameron wilde wel mee en legde samen met mij de gisteren afgelegde weg in omgekeerde richting af. Het was een stuk warmer en windstil en Cameron had wat vaker een pauze nodig. Op het eind klaagde hij over hoofdpijn en dat was niet zo verwonderlijk want wij hadden geen petjes meegenomen. Toch een hele mooie prestatie voor een achtjarig jongetje en ik ben dan ook trots op hem. Eenmaal thuis maakte ik een bak koud water voor hem waar hij z'n voeten lekker in kon laten bijkomen. Weliswaar geen snelstromend en ijskoud Schots beekje maar zeker zo verfrissend.
