zondag 8 november 2009

Meer paddestoelen

Lila zwammetjes op een grove den :
Het smurfendorp na Gargamel's bezoek :
Een groene stuifzwam :
Een zwam op een berkenstam :
En heel kleine en fragiele paddestoeltjes :

Hooge Vuursche

Het was al weer een tijdje geleden dat we op de Vuursche zijn geweest. Vandaag was er weer gelegenheid. Afgelopen zomer was de waterstand al laag maar nu is hij nog lager. De lange gracht vlakbij het kantoor van Staatsbosbeheer stond helemaal droog.Als je dit zo ziet dan mag je blij zijn met de stijging van de zeespiegel, misschien stijgt het grondwaterpeil dan mee. Er stond nog wel water in de vijver van de 'witte paaltjes route' maar ook dat heb ik nog nooit zo laag gezien.


maandag 26 oktober 2009

Wandelingetjes in Schotland

In de herfstvakantie gingen Cameron, mijn 9-jarige zoontje, en ik naar Schotland. Voor hem was het de eerste keer. De oversteek met de nachtboot van DFDS Seaways van IJmuiden naar Newcastle ging voorspoedig en na aankomst reden we in vijf en een half uur naar de Glen Nevis Youth Hostel bij Fort William. Onderweg hadden we constant regen of heel veel regen. Het zag er niet hoopvol uit maar nadat wij ingecheckt hadden bij de YH, onze bedden hadden opgemaakt en ons hadden omgekleed bleek het buiten droog geworden te zijn. Een kort ritje bracht ons naar de parkeerplaats aan het eind van de weg in Glen Nevis. Vandaar liepen we naar de Gorge, een smal ravijn met grote rotsblokken waar het riviertje de Nevis zich doorheen perst.

Cameron liep voorop zodat ik kon zien wat hij deed maar ikhoefde mij geen zorgen te maken. Hij liep als een berggeit over het rotsige pad als het de normaalste zaak van de wereld was.
Eenmaal door de Gorge kwamen we op een vlak stuk met Steal Falls op de achtergrong. Deze waterval figureerde in de films van Harry Potter. De bergen van de Mamores, de Grey Corries en Ben Nevis, de hoogste van de UK, rijzen hoog op om ons heen. Een prachtig decor om kennis te maken met de Schotse Highlands. Na 2 uur kwamen we tijdens de invallende duisternis weer terug in de YH.

De volgende dag reden we naar Glencoe. Ik had daar afgesproken met Jimmy Crawford, een Schotse bergwandelvriend, om samen met ons Coire Gabhail, de verborgen vallei, te bezoeken. Jimmy was verlaat dus gingen Cameron en ik op weg vanaf de parkeerplaats die bij touristen populair is vanwege het uitzicht op de Three Sisters of Glencoe. Bij laaghangende bewolking kan de sfeer in deze vallei zeer intimiderend zijn.
Er stond een koude, stevige wind maar het was tenminste droog. We daalden af om in de kloof via een houten loopbrug de snelstromende rivier over te steken. Aan de andere kant ging het pad weer omhoog richting Coire Gabhail. De crux van deze tocht zat hem in de oversteek van de stroom die uit Coire Gabhail komt. Schotse beekjes kunnen bij regenval zeer snel stijgen en onmogelijk blijken om over te steken. "The river is in spate" zeggen ze dan.
Dit keer was de waterstand erg laag, te weinig regen en geen smeltend sneeuw zoals in het voorjaar. Coire Gabhail's grote geheim is de vlakte die gevormd wordt door zand en puin dat, aangevoerd vanaf de berghellingen, door een natuurlijke drempel tegengehouden wordt. De McDonalds of Glencoe verborgen hier hun (gestolen) vee voor de engelsen en concurrerende clans. Achter een groot rotsblok gingen we lunchen en 15 minuten later kwam Jimmy met hond aangelopen. Gezamenlijk gingen we verder Coire Gabhail in om de drie watervallen aan het eind van de vallei te bekijken.
Door gebrek aan water was er echter nauwelijks sprake van watervallen. Op 620 meter hoogte rustten we wat uit voor de terugtocht te aanvaarden. Cameron was weer de snelste en kwam regelmatig teruglopen om te kijken waar wij bleven.
Beneden namen wij afscheid van Jimmy. Het was voor mij de derde keer dat ik in Coire Gabhail was maar ik blijf genieten van dit heerlijke, ruige landschap.
Op de derde dag verlieten we Glen Nevis YH en reden we naar Glen Lochay bij Killin. In Glen Lochay zijn een aantal Monroes (= Schotse bergen boven de 914m) en Cameron is vernoemd naar 1 van deze Monroes, namelijk 'Creag Mhor' wat Grote Rots betekend.
De weg in de vallei is eenbaans en doodlopend en de paar tegenliggers die we tegen kwamen konden we ternauwernood passeren. Waar de weg priveterrein wordt moesten we verder lopen en uiteindelijk kwamen we na 5 km aan de voet van Creag Mohr. Een beklimming is nog teveel van het goede voor Cameron dus genoten we gewoon van het uitzicht en de rust in de vallei. De zware bewolking was dreigend maar we hielden het de hele dag wederom droog.
Om wat tijd te winnen voor onze terugtocht naar Newcastle de volgende dag reden we in zuidelijke richting langs Loch Lomond om in de Loch Lomond YH te overnachten. Dit is oorspronkelijk een groot landhuis met een kasteel-achtige indruk en zeer populair als jeugdherberg vanwege haar ligging bij Loch Lomond en de nabijheid van Glasgow. Nu was het buiten het seizoen en vrij rustig met wat Schotten, Amerikanen, Duitsers, Italianen en Australiers.
Op donderdag gingen we naar het zuiden, richting Newcastle. De zon ging zowaar schijnen.
In Engeland, 25 km oostelijk van Brampton, brachten we nog een bezoekje aan Housesteads, het Romeinse fort Vercovicium. Dit fort is gebouwd in het jaar 124 als onderdeel van Hadrian's Wall om de invallende barbaren uit het noorden tegen te houden.
We hebben nog een stukje van Hadrian's Wall Path gelopen maar na een uurtje hielden wij het wel voor gezien. Northumberland heeft niet het landschap waarvan ik in vervoering raak. niet veel later arriveerden we in Newcastle, ruim op tijd voor de boot terug.
We hebben genoten van een korte vakantie die heel lang leek.

zondag 20 september 2009

Dam-tot-Dam wandeltocht 2009

Gisteren was het weer tijd voor de Dam-tot-Damwandeltocht van Amsterdam naar Zaandam. Vorig jaar deed ik dat voor het eerst en liep ik de 40 km. Dit jaar was de 25 km de langste afstand dus ging ik van huis - in tegenstelling tot vorig jaar - met daglicht. Frisse lucht met hier en daar een beetje mist.
Het zonnetje kwam net boven de bomen toen ik op weg was naar het station. Alvast een half uurtje warm gelopen en in Amsterdam naar de Dam gelopen. Hier was net als vorig jaar de start maar het was nu een stuk drukker. Er was geen routebeschrijving beschikbaar. Lastig misschien voor nieuwkomers maar je hoefde eigenlijk alleen maar de stoet te volgen. In zo'n meute lopen is 'not my cup of tea'.
Amsterdam is ook om half negen 's ochtends al een drukke stad. Binnen 10 minuten ben je echter al weg uit het centrum en als je al die wandelaars dan wegdenkt zou je kunnen denken dat de inwoners nog in bed liggen. Afgezien van enkele bekende touristische attracties kom je natuurlijk ook op wat minder bekende maar niet minder fraaie locaties, zoals op het Entrepotdok waar de pakhuizen van vroeger omgebouwd zijn tot appartementen.
Na de Zeeburgerdijk verlieten we definitief de bebouwde kom van Amsterdam en staken we vervolgens het Amsterdam-Rijnkanaal en het IJ over. Vorig jaar ging ik hier nog rechtsaf om de lus door Waterland te maken, nu bleef ik helaas in de drukte. Schellingwoude, Nieuwendam en Buiksloot, met hun aparte en soms grappige dijkhuisjes, werden gepasseerd. Smalle straatjes die voor de gemiddelde tourist misschien 'typical Dutch' zijn maar ik krijg er toch altijd een beetje een benauwd gevoel van. Uiteraard staan ook hier veel huizen te koop maar ik zoek liever de ruimte op.
De dag begon ondertussen behoorlijk warm te worden en de enkele terrasjes onderweg puilden dan ook uit met uitrustende wandelaars die de nodige verkoelende drankjes tot zich namen.
Gezelligheid kent geen tijd en het tweede deel van de wandeling is een stuk minder interessant.
De stempelpost tussen de flats van Oostzaan brengt de laatste gezelligheid voor het centrum van Zaandam. 4 km snelweg en industrieterrein moeten eerst nog in de blakerende zon geslecht worden. Naarmate de afstand vordert zie je toch steeds meer mensen moeilijker gaan lopen. De warmte eist z'n tol. Mijn indruk is dat er meer vrouwen dan mannen lopen en de grootste leeftijdsgroep zit toch ruim boven de veertig. Na de Joop den Uijlbrug komen we in de bewoonde wereld van Zaandam. Het eind is nabij. Twee bruggen over bij de jachthaven van Zaandam en dan de chaotische drukte van het centrum in. De terrassen puilen al uit en iedereen, gefinished of nog niet, loopt door elkaar. Vorig jaar was dat nog heel verwarrend voor mij omdat totaal niet duidelijk is hoe de route verder gaat. Moeten ze toch eens wat aan doen.
Volgend jaar geen Dam-tot-dan wandeltocht meer voor mij. Ik heb het nu wel gezien.

zondag 9 augustus 2009

Zwamweer

Juli is warm en nat geweest en dat schijnt goed te zijn voor paddestoelen en zwammen e.d.. De Utrechtse Heuvelrug is voornamelijk droge zandgrond en vormt dus een wat moeilijker leefgebied voor schimmels. Deze vormen kwam ik tegen op een korte wandeling door het Spanderswoud.



Mert namen kom ik niet verder dan de (hier niet afgebeelde) vliegenzwam dus als er kenners zijn die mij de namen kunnen vertellen zet ik ze erbij.




dinsdag 4 augustus 2009

Raar eikeltje


Gezien in een eikenboom op de Franse Kamphei bij Bussum. Op de top van de eikel zit een vergroeiing als een soort exotische vrucht met gekartelde randen, zo'n 4 cm. in doorsnee. Helaas heeft de foto wat bewegingsonscherpte (ik gebruik een simpel cameraatje). Ik vermoed dat het komt door een insect maar zeker weten doe ik het niet. Heeft iemand een idee ?

zondag 2 augustus 2009

Grafheuvels

Vorige week zaterdag, tijdens mijn wandelweekendje met de jongens, zagen wij op de Zuiderheide bij Hilversum mensen aan het werk bij de grafheuvels in de buurt van theehuis 't Bluk. Dit waren vrijwilligers die het Goois Natuur Reservaat hielpen bij de onderhoud van de grafheuvels. Jonge struikjes en boompjes werden er verwijderd. Deze grafheuvels dateren uit de tijd van de 'Hilversumcultuur', de vroege tot midden bronstijd, zo'n 1800 tot 1200 v.Chr..


Ze zijn niet omheind en sommige hebben dan ook nogal te lijden onder het gebruik door mensen, honden en konijnen.
Leden van de archeologische vereniging Naerdincklant zijn nu ook een onderzoek gestart naar de aanwezigheid van grafheuvels in het Spanderswoud. voorlopig doet men echter alleen opmetingen van de 5 tot 10 vermoedelijke grafheuvels. Het Spanderswoud ligt op de Utrechtse Heuvelrug, een zandrug bestaande uit dek- en stuifzanden ontstaan tijdens de voorlaatste ijstijd en een 'drukbewoond' gebied in het verre verleden. Het Spanderswoud bezoek ik regelmatig en het is voor mij dan ook geen verrassing dat er grafheuvels zijn. Het kan echter lastig zijn om een grafheuvel te onderscheiden van een stuifduin, zoals deze grafheuvel


die in de nabijheid ligt van wat, volgens mij, overduidelijk stuifduinen zijn met hun langgerekte vorm. Grafheuvels plegen over het algemeen rond te zijn en apart te liggen. Op de site van Naerdincklant vond ik helaas geen recente informatie over de huidige opmetingen.

zaterdag 1 augustus 2009

Lichtglooiende paarse heidevelden ?

't Gooi en de Veluwe staan o.a. bekend om de uitgestrekte heidevelden. Rond deze tijd hoort dat schier oneindige paarse vergezichten op te leveren waar fietsende en wandelende mensen uren plezier aan kunnen beleven. Menig vergezicht is nu echter niet paars maar bruin van kleur en dat komt niet door het droge voorjaar maar door het Heidehaantje, of beter gezegd : de larve van het Heidehaantje.



"Het heidehaantje : deze keversoort vreet de blaadjes van de struikhei aan, waardoor deze geleidelijk afsterft en een dikke strooisellaag vormt, die ideaal is voor de ontwikkeling en overwintering van de kever. De keverplagen zijn cyclisch en treden rond de vijf tot tien jaar op. Er zijn aanwijzingen dat door de toegenomen bemesting ook de keverplagen frequenter en heviger worden." (bron : Wikipedia)
In 't Gooi zijn vooral de Tafelbergheide en Limitische heide getroffen. De Westerheide en Bussummerheide lijken de dans te ontspringen al kun je daar ook bruine stukken aantreffen. Een klein stukje heide bij Bussum, de Fransche Kampheide, dat niet begraasd wordt, zelden geplagd en elke dag bemest door de honden doet het echter nog uitstekend.
Op de stukken die vorig jaar en het jaar daarvoor in de brand hebben gestaan hebben het pijpenstrootje en de lage braamstruiken de overhand maar afgezien daarvan doet de 'oude' heide het uitstekend. Overigens gaat het met de krentenboompjes voor het tweede achtereenvolgende jaar zeer slecht. Hopelijk zitten die, net als de heide, in een cyclus en herstellen ze zich in de loop der tijd. We zullen zien.


donderdag 30 juli 2009

Wandelweekendje weg


Zoals gewoonlijk betekende de start van de zomervakantie ook de start van het slechte weer. Ik had drie weken vakantie en zou met de jongens twee dagen backpacken. Hun eerste backpack-ervaring dus het zou in ieder geval droog moeten zijn.
Het laatste weekend was het dan zover. Mijn vrouw zette ons af bij de rand van de Bussummerheide. Ons doel : camping De Zeven Linden in de Vuursche bossen. We volgden de 'Doodweg', een eeuwenoud pad dat naar het Sint Janskerkhof bij Laren leidt. Via deze weg werden vroeger de overledenen in hun kist op sterke mannenschouders naar het kerkhof gedragen om in droge zandgrond begraven te worden. Met een aangename temperatuur en een windje in de rug ging het lopen vlot. Al gauw passeerden wij het kerkhof en vervolgden wij onze weg via de Oude Postweg. Bovenaan het dal van theehuis 't Bluk namen wij onze eerste rustpauze. De jongens zitten vol energie en kunnen niet stilzitten. Papa rust wel uit en probeert wijze lessen te geven over "energie sparen" en "hoe ver wenog moeten". Ik hoop dat ze het zich herinneren als ze later groot zijn en zelf tochten gaan maken. Ook de Oude Postweg is een kaarsrecht pad en loopt door heide en langs bos. Na de stuifzanden en het Laarder Wasmeer gepasseerd te zijn gingen we zuidwestelijk richting Anna's Hoeve. daar gingen wij onder de lawaaige A27 door. Na een kort stukje Albert Schweizerweg (zand- en fietspad) staken wij de spoorbaan Hilversum-Amersfoort over en betraden wij de schitterende bossen van de Hoge Vuursche. Dit bos van Staatsbosbeheer was vroeger echt een produktiebos maar tegenwoordig probeert men meer variatie aan te brengen. De oude beukenlanen zijn in ieder geval nog steeds een genot om te wandelen.
Vorige week ontdekten we nog een dode das in een greppel langs een van die beukenlanen. Ik had een briefje met aanwijzingen bij Staatsbosbeheer in de brievenbus gedaan en de dode das bleek nu verwijderd te zijn. We konden de afdruk van zijn lichaam nog zien in de bladeren.
Er restte ons nu slechts een kleine wandeling naar camping De Zeven Linden en daar aangekomen zetten wij de twee tenten op. Papa's Hilleberg Akto en de jongens in een goedkoop koepeltje. Zij hadden met z'n tweeen in ieder geval meer ruimte. De jongens hebben nog op de camping en in het bos gespeeld en zo rond negen uur doken wij de slaapzak in. Niet dat de jongens gingen slapen hoor. Veels te spannend allemaal. Kletsen en stoeien oke maar slapen ho maar.
De volgende dag waren ze dan ook wat later wakker dan papa. De oudste had niet zo'n zin meer om te lopen dus belden wij naar huis. Katinka zou de hond bij de Hoge Vuursche uit gaan laten en daarna kon Gillean mee naar huis. Cameron wilde wel mee en legde samen met mij de gisteren afgelegde weg in omgekeerde richting af. Het was een stuk warmer en windstil en Cameron had wat vaker een pauze nodig. Op het eind klaagde hij over hoofdpijn en dat was niet zo verwonderlijk want wij hadden geen petjes meegenomen. Toch een hele mooie prestatie voor een achtjarig jongetje en ik ben dan ook trots op hem. Eenmaal thuis maakte ik een bak koud water voor hem waar hij z'n voeten lekker in kon laten bijkomen. Weliswaar geen snelstromend en ijskoud Schots beekje maar zeker zo verfrissend.

vrijdag 19 juni 2009

Alles wat groeit en bloeit...


...en ons altijd weer boeit ! Onze klimroos doet het weer uitstekend dit jaar. Dertig jaar oud, gekortwiekt tot 20cm, verhuist en toch weer volop in bloei.

Drank maakt meer kapot dan je lief is...


Het is mode. Of gebrek aan normen en waarden ? In de loop der jaren is het aantal branden in de Nederlandse natuur toegenomen. Ook in het Gooi gebeurd het steeds vaker dat hei of bos in brand staat. Vaak aangestoken door jeugdigen die niet weten wat ze nu eigenlijk doen. Soms worden er jongens voor gepakt, meestal zijn de daders onbekend.
Op de hei bij Bussum was een leuk speelbosje met takkenhut voor de kinderen maar ook hier vond opgeschoten tuig het nodig om de boel in de fik te steken. Na het drinken van Smirnoff Ice gaan ze 'lollig' doen. Moet toch kunnen ???

zondag 7 juni 2009

De Doodweg

De Doodweg van Bussum naar het St.Janskerkhof bij Laren, vroeger de enige begraafplaats in het Gooi. Op de kaart zijn meerdere Doodwegen te vinden en die leiden allemaal naar dit kerkhof. Kist op de schouders en lopen maar.

zaterdag 6 juni 2009

Bussummer- en Westerhei

Woensdag 3 juni 2009, duur : 1,5 uur. Ik had de kinderen naar school gebracht en ging daarna met hond Atilla naar de hei bij Bussum. Ik had de auto bij de voormalige speeltuin 'Rosmalen' neergezet zodat Atilla nog even lekker kon rennen voordat we het hek binnen zouden gaan. Het was half bewolkt en een stuk frisser dan de dag ervoor. Ik ging echter nog gekleed als 'de dag ervoor', d.w.z. korte broek, t-shirt en blote voeten in sandalen. Ach, een beetje doorstappen en je krijgt het vanzelf warm.


Ter hoogte van 's werelds langste ecoduct ging ik het hek door en ging Atilla aan de lijn. Hij rent namelijk heel hard en heel graag dus als hij een ree ziet wil hij weleens testen wie er het snelste is. Kort na het 'Gebed zonder End', zogenoemd omdat deze kaarsrechte weg van vroegere Franse legerpost naar legerpost is aangelegd, kwamen wij ons eerste ree tegen.
Atilla zag het dier niet dus konden wij onze weg rustig vervolgen. Lopend in de richting van Hilversum kwamen we er nog meer tegen. Nu wel geconstateerd door de hond omdat wij beneden de wind liepen. Was de hond los geweest dan hadden de reeen een lesje natuurlijk gedrag gekregen want om half tien open en bloot op de hei rondstruinen is dat bepaald niet. De ree heeft hier echter geen natuurlijke vijanden en waant zich volkomen veilig. Helemaal bont maakt een reebok het. Op een meter of 8 afstand speelt deze bok alsof hij in Madame Tussaud staat. "Ze zien mij niet, ze zien mij niet". Mijn grote vleeseter had geen interesse, hij zat immers aan de lijn, en na een paar minuten gingen wij maar weer verder. Volkomen onnatuurlijk gedrag maar wat kun je verwachten van deze verwilderde hertenkampbeestjes ?
De watertoren van Laren kwam in zicht.

Bij de drinkplaats waren een tiental Schotse Highland koeien aan het rusten en grazen. Rustige beesten die er echter zeer vervaarlijk uitzien met hun enorme hoorns. Als je rustig blijft kun je ze op twee meter afstand passeren. Het Goois Natuurresevaat adviseert om op 25 meter afstand te blijven maar ze willen nog wel eens op het pad staan of liggen. Na de drinkplaats ging ik het bos in om vlak langs voormalig legerkamp Crailoo weer richting de rand van Bussum te gaan. Eenmaal buiten het hek kon Atilla weer los om nog tien minuutjes te kunnen rennen.

Proloog

Lopen kon ik al vroeg maar ik ben pas met wandelen begonnen toen ik 34 was. 'Serieus' wandelen althans want op de middelbare school heb ik een twee-daagse survivaltocht door - toen nog de 'wilde' -Flevopolders en over de Veluwe en een meerdaagse Pax Christie voettocht door Noord-Brabant gedaan maar dit leidde indertijd niet tot vaker wandelen.
In 1995 ging ik met 3 vrienden de West-Highland Way lopen in Schotland en vanaf die tijd kan ik zeggen dat wandelen mijn hobby is. Het liefst doe ik dat met zo min mogelijk mensen. Er zijn echter uitzonderingen zoals de avond4daagse met mijn kinderen, de Dam-tot-Damwandeltocht of een TGO Challenge reunion.
Dit blog zal gaan over wandelingen van kort tot lang, in het hier en nu en in het verleden, over natuur, opinies en allerhande zaken die direct of indirect met wandelen te maken hebben.
Je kunt reageren op dit blog (ook anoniem) en tips geven maar grove en stompzinnige reacties zullen verwijderd worden.
Ik wens je veel lees- en kijkplezier en hoop dat je inspiratie op zult doen voor je eigen wandelingen.